3 december 2022 is het al weer 45 dagen geleden dat ik de T-cellen kreeg toegediend. De week daarvoor kreeg ik de chemokuur en daardoor zijn de problemen ontstaan waar ik nu nog zoveel last van heb.
Na de ziekenhuisopname heb ik geen verslag meer in mijn blog geplaatst omdat ik teveel last kreeg van de medicatie en pijnstillers die nodig waren om mijn verzwakte weerstand te helpen. Ik raakte versuft en lusteloos en was te moe om me ergens toe te zetten. Daarbij haalde de pijn in mijn arm ook nog eens de nodige energie uit mijn lijf.
Door de vrijwel volledige verlamming van mijn linker bovenarm kan ik niets tillen. Ook mijn rechter arm heeft zeker 20% krachtverlies en dat samen levert een groot verlies van functionaliteit op. Eten met mes en vork, teksten typen via het toetsenbord, aankleden, wassen, iets pakken of wegleggen wat hoog ligt, alles gaat moeizaam en is zwaar vermoeiend. Daar komt bij dat mijn HB nog steeds heel laag is (5.3 waar 8 normaal is) waardoor ook lusteloosheid en vermoeidheid wordt veroorzaakt.
In het begin deed Marian alles om het voor mij gemakkelijker te maken en nu nog probeert ze dat. Gaandeweg probeer ik alles zoveel mogelijk zelf te doen, maar heb haar hulp soms toch nodig. Douchen kan ik helemaal niet zonder haar hulp.
Voor Marian is het alles bij elkaar zwaar. Alle huishoudelijke activiteiten die ik deed moet zij er ook bij doen. Boodschappen deden we altijd samen, maar zij doet nu alles alleen. Ze is supersterk, maar het doet mij extra pijn om haar zo bezig te zien.
Toen ik uit het ziekenhuis thuis kwam, voelde ik mij super en dacht alles weer te kunnen gaan doen zo langzaamaan. Dat is behoorlijk tegen gevallen en daar stap je niet zo gemakkelijk overheen.
Samen met Marian en met steun van familie en vrienden gaan we door en blijven geloven in een herstel.
Maandag 5 december krijgen we uitslag van de CT-scan en dan moet blijken of de T-cellen hun werk doen. Heel spannend.
Uiterlijk dinsdag 6 december zal ik in ieder geval de uitslag in deze blog bekend maken.