De afgelopen weken ben ik steeds meer gaan hoesten en de laatste 14 dagen kwam er af en toe ook een beetje bloed bij. Daar maak ik dan een foto van om aan dr. Theelen te kunnen laten zien. Die stelde ons gerust want dit is het gevolg van de chemokuur. Eén chemo-soort tast de door de tumor zelf aangemaakte bloedvaten aan zodat deze de bloedvaten niet meer kan gebruiken om zich te voorzien van zuurstof voor de groei. De kleine bloedvaatjes gaan bloeden en dat veroorzaakt de hoestprikkel en het ophoesten van bloed. Als de chemo aanslaat (en daar ziet het dus naar uit volgens dr. Theelen) dan zal de tumor krimpen. Dit zal moeten blijken bij de uitslag van de CT-scan die over 2 weken staat gepland en dan zal blijken of het in de lever ook zijn werk doet
Afgelopen dinsdag mochten wij voor een dag of 10 onze intrek nemen in een mooie kleine boerderij aan de lekdijk. Een nicht van Marian bood dit aan omdat zij een paar weken op vakantie zijn. Ik zag dat helemaal zitten om ook te kunnen werken aan mijn volgende beeld. Het inpakken, vervoeren en uitpakken was best vermoeiend en ‘s avonds kreeg ik een uur of 2 te maken met heftige hoestbuien en spuugde ook weer een beetje bloed in slijm.
Elke kamer in de boerderij (en ook in de tuin) ligt op een ander niveau en is via trapjes te bereiken. Dat bleek voor mij iets te heftig met mijn gebrekkige zuurstof opname. Ook met de mobiele zuurstofconcentrator kon ik dit niet voldoende compenseren. Ik heb Marius gezegd dat ik me los van de tumoren zorgen maak over mijn longen.
Als de aantasting van mijn longen een auto-immuunreactie is op de chemokuur (waardoor ook mijn arm verlamd is geraakt), dan vraag ik mij af of en in hoeverre er nog herstel mogelijk is. Marius zei daar ook niet gerust op te zijn.
Marian kreeg het benauwd met de gedachte in het donker met de brede Volvo over de Lekdijk te moeten rijden als er iets met mij zou gebeuren. Dit alles heeft ons doen besluiten om naar huis te gaan.
Weer inpakken, inladen, uitladen en uitpakken was ook weer inspannend omdat ik niet alles door Marian wil laten doen.
Tussendoor had ik een afspraak met de fysiotherapeut Jelmer Klomp. Hij zij de goede woorden toen ik met een traan vertelde, dat het voelde als capituleren. Voor het eerst moest ik iets opgeven omdat ik het niet meer aankon.
Jelmer heeft mij de afgelopen maanden heel goed begeleid en geholpen om weer kracht in mijn linker arm te krijgen zodat ik weer kan beeldhouwen. Hij kent mijn drijfveren en het is fijn om met hem te kunnen praten (zijn oefeningen kan ik ook thuis doen). We hebben een klik en dat voelt goed.
Gisterenmiddag ook weer contact gehad met dr. Theelen en zij adviseerde om de chemokuur deze week over te slaan en even te stoppen met bloedverdunners om de wondjes in de long meer kans te geven te helen. De chemo is niet bevorderlijk voor het genezingsproces.
Dan maar een chemootje minder, maar ik blijf bij mijn bewering;
Liever jaren dan haren!!!