Er is niet veel verschil met gisteren. Wel is de fysiotherapeut geweest en die heeft de spieren in mijn schouder en linker arm wat los gemaakt. Dat voelt wel goed, maar de pijn blijft. Die komt meer uit de zenuwbanen denk ik.
De bloedwaarden zijn gestegen tot het randje. Dat betekent dat ik net wel of net niet uit de dip ben.
Morgen zal dat wel het geval zijn en dan kan een verder behandelplan worden opgesteld. Afhankelijk daarvan zal ook blijken of ik eind van de week naar huis mag.
Ik kijk ernaar uit!
–
Dag 13 is eigenlijk dag 20.
Voor de celtherapie rekenen ze vanaf de eerste dag dat de T-cellen zijn ingebracht. Maar daar gaat nog een week aan vooraf waarin de chemokuur wordt ingegeven. Daar komen de bijverschijnselen vandaan waar ik nu zo’n last van heb. Als ik dat niet had gehad mocht ik misschien morgen al naar huis.
In deze drie weken heb ik veel verpleegkundigen gezien en aan mijn bed gehad. Zij zijn allen zeer deskundig en vormen samen met de afdelingsartsen een hecht team dat in een goede sfeer met elkaar functioneert.
Als je wordt opgenomen is alles onbekend, maar al gauw voel je je veilig en kun je jezelf overgeven aan de goede zorg die wordt geboden.
Dat heb ik gedaan en samen met hen ben ik zo ver gekomen!
Dank daarvoor!