Het is onvoorstelbaar dat ik vroeg in de ochtend een melding op mijn iPhone krijg dat de saturatie (zuurstof in het bloed) ernstig daalt. Ik wist niet eens dat de iWatch dat ook registreerde. In het overzicht (zie plaatje) is te zien dat de saturatie vanaf 13 februari een dalende trend laat zien. Dat is ongeveer de dag dat ik ook gestopt ben met de prednison.
De longarts dr. Theelen waar we vandaag moesten zijn vond het ook indrukwekkend en verbond er meteen de conclusie aan dat ik weer aan de prednison moet want ook op de CT-scan van gisteren waren nog steeds duidelijke sporen van een longontsteking te zien.
Dr. Theelen was nog positiever over de uitslag van de lymfeklieren dan dr. Kobluch gisteren. De tumoren waren stabiel en volgens haar zelfs hier en daar ietsje kleiner. “Dus ondanks de prednison, hebben de T-cellen hun werk wel gedaan!”, zei zij. En dat is natuurlijk ook zo.
Dat de tumor in de lever toch iets vergroot is, kan verklaard worden doordat de T-cellen in de lever minder makkelijk doordringen. En de T-cellen die voor de kweek in Amerika zijn genomen uit de tumor van een lymfeklier, zullen die tumorcellen daarom ook beter kunnen herkennen en te lijf gaan.
Dr. Theelen gaat alvast contact opnemen met de betreffende specialisten om de mogelijkheden te verkennen om de tumor uit de lever te verwijderen. Behalve operatief, kan dat wellicht ook via een ablatie (weg-laseren of bevriezing).
Niets staat wat dat betreft nog vast, maar het geeft mij uitzicht op mogelijke oplossingen en dat heb ik nodig als brandstof voor mijn positieve instelling.
En ook de actieve en positieve opstelling van dr. Theelen. Zij geeft mij extra motivatie om ervoor te kunnen gaan!
Lang leve de T-cel.
Die laat zich door de prednison niet drukken.