Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij dat het bijna zover is.
Omdat de kuren niet waren aangeslagen, zijn de tumoren in mijn lichaam al een tijdje aan het groeien. Ik heb geen pijn, maar er zijn wel verschijnselen die mij bezig houden.
Ik ga langzaam aan meer hoesten, heb minder eetlust (vooral vette producten gaan meer tegenstaan) en mijn energie neemt gaandeweg de dag merkbaar af.
Het is allemaal sluipend, maar het is wel bezig.
Soms denk je dingen te voelen die met de tumoren te maken hebben, maar meestal is dat onzin.
Het zit dan tussen m’n oren, maar je bent er zo op gefocust dat ik m’n best moet doen om het niet de overhand te laten krijgen.
En daarom zal ik blij zijn als we kunnen beginnen. Een paar moeilijke weken, maar wel voor een goed doel.
LEVEN!