Het vorige bericht was 17 dagen geleden en in die periode heb ik alleen een chemokuur gekregen. Verder geen bezoeken aan ziekenhuizen of instellingen. Toch ga je gaandeweg vragen stellen aan jezelf over de komende operatie. Er werd duidelijk gezegd dat het niet zonder risico’s is omdat mijn conditie door de slechte zuurstofvoorziening achteruit gaat. Ik ben niet meer in staat aan de conditie te werken en mijn hart geeft tekenenen van vermoeidheid.
Een plotselinge stijging van mijn bloeddruk tot wel 212 – 132 (eind september gemeten), voedde mijn ongerustheid over de risico’s die ik loop. Ik kreeg goede medicatie, want mijn hart werd heel langzaam weer in het gareel gebracht. En dat duidde er voor mij op dat mijn hart het aan zou moeten kunnen.
Toch hebben Marian en ik veel samen gepraat, gehuild, gelachen, gemijmerd en alles gedeeld. We zijn ons bewust van de kwetsbaarheid die kan leiden tot een eerder afscheid dan we samen zo graag willen.
Marian is zo sterk. “Als het je tijd is, ga dan maar. Je hebt er alles aan gedaan wat in je vermogen ligt”,
Dit zijn haar woorden en die maken het voor mij gemakkelijker om te accepteren dat het ineens kan eindigen.
Al mijn problemen zijn dan in één keer opgelost. Maar is dat wat we willen?
NEE!
Ik wil elke mogelijkheid die er is aangrijpen om nog in redelijkheid samen verder te kunnen.
Dinsdag 10-10 werd ik opgenomen en geopereerd. De chirurg besloot om toch te opereren met een roes i.p.v. volledige narcose. Hij durfde het aan. Ik vond dat een goed teken en dat is ook zo gebleken. Vanmorgen (12-10) mocht ik al naar huis zonder pijn en vol goede moed.
Dr. Nossent kwam zelfs nog even langs omdat ik haar wilde vragen zo snel mogelijk met nieuwe medicatie te beginnen omdat mijn longen langzaam achteruit blijven gaan. Zij vindt het verstandiger om de eerste uitslagen van de longweefsels van het lab af te wachten en belt mij volgende week op om haar behandelplan voor te stellen.
Ik weet dat ik in goede handen ben en kan LEVEN met dit tijdpad.