Vanochtend een bronchoscopie ondergaan en die viel niet mee. De arts wilde liever zonder roesje want ze moest biopten, een stukje longweefsel, spoelen en borstelen. Bij het longweefseel is het risico op een klaplong aanwezig en dan moet de linker long het geheel overnemen. Dat gaat beter met iemand die bij kennis is. Het viel behoorlijk tegen ook omdat ik al benauwd ben natuurlijk.
Maar ik ben weer thuis. Eigenlijk moet ik zeggen; We zijn weer thuis, want zo voelt dat ook. SAMEN.
Want SAMEN hebben we de afgelopen dagen vastgesteld dat er toch een einde komt.
Als je dat dan toch maar accepteert, kun je vechten voor zoveel mogelijk tijd en die tijd SAMEN zo goed en fijn mogelijk benutten.
Dus geen somberen, maar verwonderen.
Het klinkt misschien stoer, maar dat is de beste weg en dat kunnen wij SAMEN heel goed.