Gisterenavond kwam dr. Karger binnen en meldde dat er op de MRI scan niets te zien was.
Ik reageerde teleurgesteld omdat ik toch veel pijn heb en nu is nog steeds niet duidelijk waar dat vandaan komt.
‘s Avonds kwam de verpleegkundige en zij feliciteerde mij met de uitslag. Niets te zien! geen tumoren! geen knellingen! Niets!
Dat opende mijn ogen. Er zijn geen nieuwe uitzaaiingen of andere problemen.
Vanochtend vroeg stonden de dienstdoende zaalartsen al aan mijn bed.
Zij vertelden dat er wel iets was geconstateerd bij de MRI scan.
Een lymfeklier is sterk vergroot en drukt op een zenuw. De oorzaak van die vergroting komt waarschijnlijk voort uit de werking van de T-cellen op de tumoren in de lymfeklieren. Dat verklaart de pijn in de nek en schouder en ook in de oksel.Het uitvallen van de functies in de linker arm wordt dan veroorzaakt door de druk op de zenuw.
Deze diagnose was dus heel gunstig. De arts bevestigde dat de pijn veroorzaakt kan worden door de T-cellen.
Dan is de kuur dus aangeslagen en zijn de T-cellen de strijd met de tumoren begonnen.
Het moet allemaal nog blijken, maar is zeker hoopgevend.
Bij de bloeduitslagen waren de trombocyten de afgelopen week blijven hangen tussen de 20 en 30 punten.
Voorwaarde voor ontslag uit het ziekenhuis is 50 punten.
Om 10:00 uur vanochtend kwam de uitslag van vandaag en alle bloedwaarden waren flink gestegen.
De trombocyten waren nu 51 punten!
Ik mocht naar huis!
Nu ik dit schrijf ben ik thuis.
Samen met Marian.
Wij zijn zo blij met het “nu”.