Na een pijnlijke nacht die ook nog eens een uur langer duurde, zijn vanochtend toch goede ontwikkelingen geïnitieerd.
De plas medicatie is gestopt en verder is ook het infuus los gekoppeld. Ik loop niet meer aan een snoertje.
Dat lopen is best nog instabiel en na een rondje door de gang vanmiddag was ik flink moe en moest even zitten om bij te komen. Mijn bloedwaarden zijn nog steeds veel te laag.
Als zaalarts heeft dokter Karger mij de afgelopen 18 dagen nauwkeurig gevolgd en begeleid. Samen met dokter Klobuck die als project arts verantwoordelijk is en mij ook begeleid.
Het ging om het toedienen van interleukine2 via het infuus. Dit moest om de 8 uur plaatsvinden met een maximale uitloop van 4 uur. Na elke toediening kreeg ik rillingen en koorts en dat kon een paar uur doorgaan. Ik voelde mij na elke sessie zwakker worden.
Na elke sessie kwamen Karger en Klobuck samen aan mijn bed en bespraken de mogelijkheden. Ze vonden het bewonderenswaardig zoals ik het doorstond en hun medisch oordeel was per keer beslissend of ik de volgende toediening kon doorstaan. Ze lieten de beslissing wel bij mij.
Na de 4e toediening voelde ik me zo brak, dat ik hoopte dat ze zouden stoppen om medische reden. Hoewel ze twijfelden, gaven ze toch groen licht en moest ik beslissen.
Ik ga door!
De 5e toediening was zwaar en de nare effecten bleven lang aanhouden. Ik hoopte dat het duo KarKlo zou stoppen.
Zij vonden het inderdaad medisch niet meer verantwoord omdat ik mogelijk op de IC terecht zou komen.
Ik was te brak om te beseffen wat het bekent, maar wist wel;
“Het is volbracht.”
Belangrijk is te beseffen dat ik niet gestopt ben, maar het maximale heb gedaan om mijn doel te bereiken.
Leven!
Ik heb de steun van deze twee artsen heel positief ervaren. Zij hebben mij erdoorheen gesleept, maar vergeet niet de rol van het verplegend personeel. Wat een kanjers.
Morgen meer.