Het is nu de 10e dag sinds het inbrengen van de T-cellen.
Het AVL rekent het inbrengen van de gemuteerde T-cellen als dag 0.
Het is eigenlijk heel moeilijk om snel onder woorden te brengen hoe het nu met mij gaat.
Mijn geest is weer helder. Sinds een dag of drie kan ik weer mijn eigen dagritme bepalen, maar fysiek gaat het nog niet zo goed.
De kracht in mijn linker arm reikt maar tot schouderhoogte. De coördinatie van de spieren in mijn rechterarm is aangetast.
Hierdoor heb ik mijn linker hand nodig om mijn rechterpols te ondersteunen. Dan kan ik alles normaal pakken en behandelen.
De artsen tasten in het duister omtrent de oorzaak van mijn problemen in de nek en armen. Deze complicaties hebben zij niet eerder meegemaakt. Gelukkig hebben ze de pijn via medicatie onder controle gebracht. Ik heb nu al twee nachten redelijk kunnen slapen.
Voor de artsen is het belangrijk dat ik eerst uit de dip kom.
Dat betekent dat mijn bloedwaarden moeten stijgen tot een minimum niveau en dat is nog lang niet het geval. Er is verbetering, maar het gaat heel traag en dat veroorzaakt de futloosheid en verminderde energie op dit moment.
Hoe ik me nu voel?
Trots op wat ik heb kunnen doen.
In mijn volgende blog ga ik hier uitgebreid op in.